ҲАЁТ ИБРАТЛАРИ

Кўчадан келдиму ҳовлимда ногоҳ, Ари уясига бошимни тиқдим. Қайси кун, жарчи қуш қилса ҳам огоҳ, Қашқир тўдасига бирдан йўлиқдим.

Ёз пайти сафарга чиқиб бир замон, Дафъатан тушганман қишнинг забтига. Аёзда йўл босдим, эгнимда чопон, Бироқ дучор бўлдим ёзнинг тафтига.

Жаннатни кўрай деб, мен шўрим қуриб, Қанча синовларга айладим бардош. Ва лекин дунёдан кетмасдан туриб, Дўзах аҳли билан бўлдим даврадош.

Ахир эзгуликка тиккандим-ку кўз, Дилимда яшарди улуғ ибодат. Барча юкунишлар ҳайф экан, афсус, Агарда бўлмаса улар ижобат.

Қирқ йил камситдилар эринмай, секин, Кирар эшигимни қаттиқ ёпмадим. Ўзимча барчани тушундим, лекин Мени англайдиган зотни топмадим.

29.03.2016