top of page
Абдулла ОРИПОВ

Шоир деганлари шаҳиддир – хунсиз,
Учинчи дунёдир – кундузсиз, тунсиз.
Бола каби кулар, бироқ кўзда ёш,
Бола каби йиғлар, ва лекин унсиз.

                                           19.03.2015

АБДУЛЛА ОРИПОВ,

Ўзбекистон Қаҳрамони, Халқ шоири

 

Ўйларим

 

Қадимда чинакам овчи-ю саёҳатчиларда ажойиб бир одат бўлган экан.

Улар ўрмонними, тоғними тарк этганларида ўзлари паноҳ топган ғор ёки унгурда чақмоқ тош ҳамда бир оз туз қолдириб кетарканлар.

Токи бу жойга кейинчалик йўли тушган одам улардан фойдалансин деб.

Шеърларимиз ҳам келгувси авлод учун ўша чақмоқ тош-у, бир чимдим туз қадар зарур бўлармикан?!

Мана шу жиҳат мени кўп ўйлатади…

 Шеърлар

2345

 

             

 

 

        

bottom of page