Тоғ боласи

Юксак тоғлар ичра қора кўз бола Яшарди ҳур, озод, кўрмай ғам, нола.

У фақат борлиқдан андоза олган, Жами жонзотларга дўст бўлиб қолган.

Балки одамларни англамас, аммо Табиат феълини биларди аъло.

Биларди арслоннинг буюклигини, Оҳунинг нозик ва суюклигини.

Гўё сўрагандек меҳр ва нажот Ундан қочмас эди сира ҳайвонот.

Бир куни қўшнилар чиқдилар йўлга, Қўноқ бўлмоқ учун пастга – овулга.

Ҳар нечук, бу ерда бошқароқ олам, Ола кетишдилар болакайни ҳам.

Бироқ кўникмади бола ҳеч элга, Тушуниб-тушунмай ҳаттоки тилга.

Унинг ғалатлигин пайқаб қолишди, Одамлар бир зумда ўраб олишди.

Дедилар: “Эпчилсан бўридай гўё”, Бола тушунмади бу гапни асло.

Сўнгра кўрсатдилар бўри суратин, Бола яширолмай қолди ҳайратин:

Бўридай увлади, сакради қувнаб, Бўри боласидек ағанаб, ўйнаб.

Айиқ суратини кўрсатишди сўнг, Ўрмонлар отаси паҳлавон ва чўнг.

Болакай айиқни таниди дарҳол, Машқ қила бошлади лапанглаб, хушҳол.

Ғоят бахтли эди шу лаҳза, шу он Кўчиб келган каби ёнига ўрмон.

Ва лекин ўртага чиқди бир одам, Тоғлик бола томон ташлади қадам.

Гўё олмоқчидай эски қасдини, Болага узатди тулки расмини.

Дафъатан оҳ чекди тоғнинг боласи, Атрофни титратди дардли ноласи.

Оломон тарафга шиддат-ла боқди, Ғазабнок сўзларни айтиб тутоқди:

– Мен тулки эмасман, тулки эмасман, Тулки деганларни одам демасман.

Сўнг кетди тоғ томон лаънатлар айта, Ҳеч кимса кўрмади болани қайта.

Дейдилар, увласа бўрилар ногоҳ, Бола овози ҳам келармиш гоҳ-гоҳ.

24.04.2015