АВЛИЁ ҚИССАСИ...
Чилла ўтирмоқни қилди-ю ният,
Ғорга кириб кетди бир кун авлиё.
Муҳиблар дедилар гувраниб ғоят:
– Дуонгиз ижобат бўлсин, илоё. Лекин авлиёни вақт ўтган сайин,
Унута бошлади муриду толиб.
Недир юз берганди ўртада тайин,
Қандайдир фалокат келганди ғолиб. Пайт ўтиб, тугади чилла муддати,
Авлиё ғорини тарк этди у кун.
Қалбида жўш уриб меҳру шафқати,
Муҳиблар қошига йўл олди мамнун. Кеча соме бўлган кимсалар аммо,
Ёвуз назар билан қарши олдилар.
– Иблис келди, – дея кўта
УМРИМИЗ ЙЎЛЛАРИ
Оқшом чўкар аста,
Бошланади тун
Тошкентнинг ўрда-ю гўшаларида.
Ўғлим иккаламиз кезамиз беун
Улкан бу шаҳарнинг кўчаларида. Самодан тушгандек миллионлаб чироқ,
Ғаройиб нур билан чулғанар замин.
Бу жойда жам бўлар яқин ва йироқ,
Мен бунда тотганман ёшликнинг таъмин. Улуғ давраларда чархланди руҳим,
Кўрдим дўстларимдан иззат, эътибор.
Сирли шеъриятга тўлди шукуҳим,
Балки зиналарда изларим ҳам бор. Энди ёшим ўтган, қадрдонлар кам,
Билмайман ногаҳон борар еримни.
Торай
