АБАДИЙ ЖАРАЁН

Ажабо, уммоннинг бағридан кетиб,

Уммонга қайтадан ёғади ёмғир.

Гуё ҳисларим ҳам мени тарк этиб,

Бошқатдан қуйилар қоғозга охир.

Борлиқ аввал бошдан яралмиш шундоқ,

Мисоли шамол ва сукут аралаш.

Ойнинг ёғдусида, бир юзи оппоқ,

Бир юзи қорайган девларга ўхшаш.

Бахтни ваъда қилди тақдир бир замон,

Кулфатни юборди ўрнига аммо.

Баҳорда насимни кутгандим шодон,

Афсус, изғиринни кўрдилар раво.

Дўстларинг кўп бўлар, дея мулойим,

Башорат қилганди лўли қиз бир вақт.

Аттанг, кечикдилар дўстлар ҳам доим,

Садоқат эшигин қоқди хиёнат.

Улуғ ҳодисотлар юз бергай бари

Ёлғиз Худойимнинг ҳукмига кўра.

Хаёлим кетади асрлар сари,

Орзу қилмоқликдан толмасман сира.

Ҳозир-чи, тентирар саргардон бу руҳ,

Ҳозир- чи, оламда шунақа ишлар.

Фақат режасини бузмагай андуҳ,

Фақат, ўз вақтида келгай ташвишлар.

А.Қ.Ш. ХЬЮСТОН 19. 08. 2015